Wijngaarden worden Sawa’s.

In de strook van Singaraja naar Grokgak in het noorden van Bali worden druiven verbouwd voor de wijnbouw. Ook in de directe omgeving van de villa kun je de druiven aan dikke trossen zien hangen. Oogsten van 4x per jaar zijn normaal. Er is voldoende water en de zon is ook ruim voorhanden. Ook de bodem leent zich goed voor rijke oogsten, maar toch; wijngaarden worden sawa’s, de rijstvelden van Indonesië.  Dat komt zo, De boeren krijgen te weinig roepia’s voor hun oogst. De bemesting is te duur, de bestrijdingsmiddelen te kostbaar en de verbouw te intensief aan arbeidskrachten en dat ondanks 4 oogsten per jaar en de hoge prijzen die voor een flesje wijn worden betaald. Maar zie het als in Nederland met de benzine prijzen.  De hoge prijs is goed voor de belastingen en slecht voor de portemonnee. Zo ook in Bali met de wijn.  Veel boeren gaan dus weer over op rijstbouw. Ook goed voor 3 á 4 oogsten en beter voor de knip. Wat het gaat betekenen voor de prijs van een flesje Hatton Bali wijn is nog onbekend maar het goed om in Nederland maar een flesje open te trekken, voordeliger dan op Bali, dat is zeker.

Happy End

Jim en Vroni,  onze oud gasten in Villa Samora gaven ons een welkom advies. Maak eens een kennismaking artikel in de nieuwsbrief zodat we weten wie wie is in de villa. We vinden dat een prima suggestie. Deze maand Marini.

Mijn naam is Kadek Marini.  Maar iedereen noemt me Marini. Ik werk bij Guido en Monique in Villa Samora. Ik ontvang de gasten en zorg voor alles tijdens hun verblijf hier in de villa. Ik kook, maak schoon, serveer drankjes, haal boodschappen en zelfs mijn scooter verhuur ik aan de gasten om hun een geweldige tijd te bezorgen.

Ik ben 44, weduwe sinds heel lang en ben geboren in Singaraja.  Makkelijk heb ik het nooit gehad maar k ben nu best gelukkig met mijn huidige baan in de villa.

Mijn moeder heeft mijn kraambed niet overleefd en mijn vader stierf toen ik 7 jaar oud was. Mijn zuster die wat ouder is heeft me opgevoed bij tantes en ooms en heeft me later in haar huis opgenomen.  Het was een arme eenzame tijd, geld om naar school te kunnen gaan was er niet. Alles wat ik naar school ben geweest was 5 maanden. Nee, geen 5 jaar maar 5 maanden, dat is mijn hele opleiding geweest.

Later toen rond de 18 was heb ik een aardige leraar gevonden die me Engels heeft leren spreken, en wat Bahasa Indonesia om iets te kunnen lezen en schrijven.  Ik kan dus niet zeggen dat ik echt gestudeerd heb maar nu kan ik goed in het Engels een gesprek voeren.

Ik heb met mijn nu overleden man 3 kinderen gekregen, 2 dochters en een zoon.

Een dochter werkt ook in een villa, de andere heeft hartproblemen en kan gewoon niet werken en is thuis bij mijn zuster. De zoon is nog op school.

Ik ben nu 7 jaar alleen en het is zwaar. 6 dagen werken in de villa en als je thuis komt moet alles nog gedaan worden maar in het verleden was het nog moeilijker. Toen kon ik alleen wat geld verdienen door schilderklussen aan te nemen, in Bali zijn vrouwen vaak de huisschilders omdat ze netter werken als de mannen. Maar soms was er werk en vaak was er niets.  In Dencarik een plaatsje bij Lovina kon ik in een villa komen werken en mocht ik ook mijn schilderklussen aanhouden.  Hard werken, very difficult. Je vraagt naar wat ik doe naast mijn werk in de villa, maar dat speelt voor mij niet. Ik moet mijn deel van het huisje schoonhouden, koken voor 4 en ben dan op.

Mijn droom is een eigen huisje wat meer privacy, wat tijd voor mezelf.  Of het opschiet met sparen voor mijn huisje?? Nou nee, ik hou per maand € 17 over en dat gaat op aan assurantie. Assurantie? Ja, geld voor mijn crematie want als je geen familie hebt dan………………….

Maar gelukkig heb ik nu een vaste baan, ontvang regelmatig een tip en weet ik dat er iedere maand salaris is. Daar ben ik heel gelukkig mee en heb een lieve collega en lachende gasten. Dan ben ik happy.  

Weggetje wordt Avenue

Was het eerst een landweggetje vol met kuilen en putten wat naar de villa leidde, nu is het een Avenue geworden. 200 palmen omzoomen de weg en gaan voor wat schaduw zorgen en een mooie omlijsting van het zicht op de rijstvelden.

Een significante verbetering voor de eerste kennismaking met de villa en meer comfortabel om te reizen van en naar uw onderkomen in het mooie Bali.

De tas van Nono.

Nono is de vaste gids voor onze gasten als ze gaan snorkelen bij Menjangan eiland en ook een bezoek willen brengen aan het ongerepte Nationaal Park van Bali, Bali Barat genaamd.  Nono is een man van en voor de natuur. Hij is zeer bezorgd als het over natuurbehoud gaat van zijn eiland en zijn Park. Vervuiling is een van de grootste zorgen die hij heeft en hij doet er ook wat aan om voor vermindering van afval in de zee en op de standen te zorgen.

Nono verkoopt namelijk tassen. Tassen die gemaakt worden van afval. Van koffiezakjes bijvoorbeeld. Koffiezakjes zijn van moeilijk afbreekbaar plastic gemaakt, blijven drijven en het zijn er veel. Hoe ze in de zee komen??? Gewoon dumpen met het huisvuil van veel bewoners van Bali. Het hoort niet maar het gebeurt wel.

En Nono vind ze, bewaart ze en als het er genoeg zijn gaan de zakjes naar een werkplaats. Daar worden er tassen van gemaakt. Echte recycling is het gevolg.

Het resultaat??? Kijk maar naar de foto van de tas van Nono.  En echt collectors Item.

Trouwen in de villa.

Deze maand gaven 2 koppels hun ja woord in de schitterende omlijsting van Villa Buddha en Villa Samora. Esther en Sander zeggen JA en ook Anke en Sebastiaan zeggen geen NEE tegen een huwelijksfeest op Bali.

Tegen een decor van een blauwe zee, direct aan zee en met de familie om hen heen zijn het mooie momenten op een schitterend eiland.

Er is taart, er is een indrukwekkende ceremonie, een orkest wat voor je optreed en ’s-avonds kun je dansen in het licht van de maan op muziek van een bandje.

Hierbij wat foto’s om een dergelijke geweldige dag te illustreren.

Het paar bij de huwelijksvoltrekking

muzikanten op de achtergrond

Bali Huwelijks ceremonie

Bij de offerandes, even wachten op de Holy Man