Toeters en knallen.

Nieuwjaars toeters in Seririt Villa Buddha

Het jaar 2011 loopt ten einde. 7 uur eerder als in West Europa begint 2012 op Bali. We beginnen wat eerder en eindigen ook weer op tijd. Hoe viert men in Indonesië de jaarwisseling? En wat gebeurt er met de kerstdagen?

Kerst is een Christelijke feestdag en er zijn niet zoveel Christenen op het eiland. Maar 2% van 3.2 miljoen Balinezen maar toch omdat kerst een internationaal grote feestdag(en) is doet ook de middenstand en de bevolking mee. Trouwens op Bali worden religieuze feestdagen gezamenlijk beleefd. Het Suikerfeest van de Islam is een vrije dag voor de hele bevolking, Kaluang van de Hindu bevolking is ook een dag niet werken voor de Islam en dus ook Kerst betekent een vrije dag, maar niet voor iedereen. De rijstboer zal het niet onder de kerstboom te vinden zijn, De toko zal open zijn wat ketjap te verkopen, maar de scholen, de openbare instellingen en de banken die zijn gesloten.

Kerst bij Hardi's in Seririt Villa Buddha

Op de foto genomen bij Hardi’s in Seririt, de plaatselijke super pikt ook haar graantje mee van de kerstverkopen. De westers georiënteerde restaurants presenteren in Lovina een kerstdis en doen dan goede zaken, maar wel voor de toeristen.

Oud-en nieuw is als overal in de wereld. Pas als er vuurwerk is dan is het bal. Het is bescheiden, want veel geld te besteden is er niet maar een rotje is al snel haalbaar.

Carbid wordt voor het grote werk gebruikt zo worden onze lawinebommen hier op Bali geïmiteerd. Siervuurwerk is er voor de rijken. Kopen doe je dat spul gewoon bij de supermarkt. Het ligt naast de suiker in het schap. Hoe zo, veilige vuurwerkbunkers? Het is maar voor een paar dagen, en roken in de winkels toch verboden?

Kinderen worden blij gemaakt met een toeter. Nu zijn de verkopers op straat actief met hun nering zie foto.  Voor 0,25€ kan het oudejaar vaarwel worden getoeterd.

Een gelukkig Nieuwjaar kan beginnen.

Toeters te koop in Seririt bij Villa Buddha

Gaan voor Goud

Het is 6 uur in de morgen. Een veldje, 2 doelen gemaakt van bamboe latten. 8 jongetjes spelen voetbal. Het is 5 uur in de middag op het droge veld wat nasuddert van de tropenzon van die dag spelen 20 jongens met een oude bal. Ze rennen, ze scoren en zijn enthousiast bij ieder gemaakt doelpunt. Sommigen zijn heel goed, een paar doen mee voor spek en bonen. Ja, dat kan ook hier. Voetbal. Op 1000den veldjes gespeeld door heel Indonesië. Ieder dorp heeft wel een speelveld. Maar nergens een vereniging, geen honk te zien. Het lijkt wel of er tot het vijftiende levensjaar gespeeld mag worden, daarna s er geen tijd of zin meer om achter een bal aan te hollen. Indonesië heeft zich ook dit jaar niet kunnen plaatsen voor de Azie-cup. Verloren van Bahrein en Katar. Het is gebleven bij de kwalificatieronde.

Sport in Indonesië. Een land van 230 miljoen inwoners. Een land dat 6 Olympische medaille heeft behaald sinds 1952.  Waarvan 4 met badminton. Een land waar ook en gewichtshefster een medaille behaalde maar verder ……nee. Geen sportprestaties die het wereldnieuws halen. Hoe komt dat? Is het belangrijk, nee eigenlijk niet. Dit jaar stijgt de economie met 6.5% In Nederland is er recessie. Is sport dus van importantie van een natie? Nee.

Maar als het leuk is om te sporten, om in de tropenhitte achter een bal te rennen, dan is er wel ijver, wel activiteit, Maar het stopt bij de middelbare school. Zodra er geïnvesteerd moet worden in faciliteiten, coaches ontbreken, uitdagingen gesteld worden dan is het over en voorbij met de sport. Ook een belangrijke factor is het ontbreken van de wil om beter te zijn, sneller, harder en agressiever. Competitiedrang is zeldzaam. Zachtmoedigheid heerst alom.

2012 wordt een Olympisch jaar, Het rood-witte dundoek van Indonesië zal niet gehesen gaan worden. Een volk van 230 zielen zal niet in extase geraken. Het leven gaat door en Londen is ver weg. Ver weg van een stoppelig veldje in de tropenzon.

Allemaal anders.

Lovina. Een aaneenschakeling van dorpjes, desa’s genaamd, met mooie namen als Kalibukbuk en Anturam verbonden door hun toeristische naam Lovina. Dat Lovina wordt iedere keer een beetje meer opgepimpt,  een winkeltje hier, een restaurantje daar, en nu in één klap HIP. Een Japans restaurant in Lovina. Is dat niet actueel? Zelden een japanner te zien in lovina, en dan nimmer individueel maar in busverband, even een nachtje slapen, dan hup naar de dolfijnen en hup de bus in. Waar moesten ze eten, hoe de avond door te komen?
En nu op is dat anders, ze kunnen komen, de camera’s, de groepsfotokiekers en de follow your guide horden.
Ze kunnen net als u aan de sushi, aan de sake. Bij Seyu. In Lovina. 15 jaar heeft de kok geoefend in Los Angelos USA en nu beland in zijn geboorteland. Met een sushirestaurant.
Komt u binnenkort in Lovina, er zijn nog tafels vrij want de bussen met japanners hebben de weg nog niet gevonden. Het is goed, zeker voor visliefhebbers een aanrader en heel hip- voor Lovina. http://www.seyulovina.com/   voor meer informatie

ADAT

Een van de dames in Villa Buddha is single geworden. Manlief werd man die zei “ik  neem de kinderen mee”. Je mag ze nog wel zien en voor ze zorgen als ze ziek zijn, maar verder gaan ze naar mijn ouders. En de 2 jongetjes, nog klein en heel klein werden bij de ouders geplaatst. En mama bleef in shock achter. Ze liet het er niet bij zitten en informeerde naar de mogelijkheden om ze onder haar beheer te houden, immers ze verdient geld en was een goede moeder. Een advocaat in de hand bleek echter weinig zinvol. Op Bali gelden nu eenmaal andere regels. Het kan zo zijn dat ze volgens de wet in haar recht staat maar dan is er ADAT. Het gewoonterecht. Het recht wat ter plaatse van toepassing is. Op Bali zijn de regels voor het Hindoe geloof bepalend, en gaan veelal boven de landelijke bepalingen. En nu zegt de regel van het ADAT, de man mag de kinderen meenemen, zeker als het jongetjes zijn. De Kepala Dusa, dat is het hoofd van de sociale en religieuze zaken van het dorp zal dit beamen.  Procederen zal geen zin hebben. Het is zoals het is………….. De donkere kant van Bali.